Het gaat snel!
Nee, niet met de lesauto,
maar met de tijd.
Vandaag is het 30 jaar geleden dat ik het rijinstructeursvak instapte.
Je begint, maar hebt eigenlijk geen idee; je moet alle ballen tegelijk hooghouden.
Leerlingen in de gaten houden door middel van onze ooghoekspiegel, zó kunnen wij voorspellen… terwijl we zelf onze ogen op de weg houden, vooruitkijkend en op tijd bij de volgende leerling zijn, het juiste adres vinden, opletten op medeweggebruikers. Een ingreep doen lijkt niet zo moeilijk, maar als je te laat bent, krijgt iemand anders de schrik van zijn leven, vaak met een boze blik naar ons.
Dat is niet fijn voor de leerling, en als je niet oppast, klapt er van achteren een andere weggebruiker op je auto.
Dus: VOORKOMEN! Voorspellen en ingrijpen. Maar dit hoort bij ons vak.
Iemand onderuithalen is niet zo moeilijk, maar opbouwende kritiek brengen die ook goed ontvangen wordt, dát is de kunst!
Mensen zeggen altijd: “Jij moet toch wel héél veel geduld hebben?” Nou en of…
Niet iedereen is hetzelfde, gelukkig maar, en iedereen leert weer anders, en dat is nou juist ons vak.
Leren autorijden kost vlieguren, veel tijd, stap voor stap herhalen, totdat de leerling vaardig genoeg is.
Als ouders na de eerste rijles aan hun zoon of dochter vragen: “Waar ben je allemaal geweest?” Dan zegt de leerling: “Dat weet ik niet zo goed, want ik moest sturen, richting aangeven, mijn plaats op de weg in de gaten houden, bochten doorkijken, doorgeven en overpakken van het stuur, enzovoort. Geen idee waar we geweest zijn. 😂 En we werden nog gevaarlijk ingehaald door andere automobilisten die erg veel haast hadden.”
Dus hoe kan je ook nog onthouden waar je bent geweest? 🤷♀🤷
Daarbij waak ik als rijinstructrice ervoor dat de lessen voor de leerling leuk zijn én blijven, want natuurlijk is het voor hem of haar ook spannend.
Het mislukken van een situatie wordt soms misplaatst gezien als falen, vaak balen, maar het is maatwerk, een groeiproces.
Ik heb zoveel leuke leerlingen lesgegeven en aan een rijbewijs geholpen. Deze geweldige verhalen blijven je zeker bij 🙏🏼🧡… Zo reden we in de allereerste winter een leerling naar huis. TomTom bestond nog niet, dus soms moest ik ook nog even zoeken in het donker. Dan was er onderweg een situatie waarin je de auto even aan de kant moest zetten, uitleg geven, en vervolgens weer verder rijden. Na een tijdje hoorden we vanaf de achterbank iemand vragen: “Zijn we er al bijna?” 😱 Ik schrok me echt rot, hahaha. Oeps, ik was mijn leerling vergeten! 🙈🤣
Zo ging ik op in deze les…
Of die leerling die door een vriendje naar de oproepplaats werd gebracht voor het voorrijden voor een rijexamen.
“Nou, tot zo…” riepen wij. “Ja, ja, tot zo, succes hè!” Na een uur kwam het vriendje terug en vroeg: “En… en…?” “Nou,” zei de leerling, “we moeten nog, hè. Dit was het voorrijden…” (een beetje bot door de zenuwen) 🤣 “Oh oké, dan kom ik later terug.”
Omdat het warm was, werd de jas aan vriendlief meegegeven.
Dat was weer een zorg minder.
Oververhit waren we al door de zenuwen. Voordat het examen begon, werden we opgeroepen: theorie controleren op geldigheid en uittreksel van het persoonsregister, want er was nog geen legitimatieplicht. Ja, ja, uit die tijd kom ik ook, hihi 🙈🤣. Wij naar buiten, de lesauto opzoeken, want er stonden er al een paar op een rijtje van andere rijscholen.
Sleutel zoeken. Sleutel? Uhhh, de sleutel… De sleutel ZAT dus in de zak van haar jas, en die lag bij vriendlief in de andere auto.
Geen examen, zou je zeggen. Dan bel je toch even? Ik kom ook uit die tijd dat er geen mobieltjes waren, hahaha.
“Nou,” zei de examinator, “dan ga ik nu lunchen, en als je vriend toevallig tegen 12:15 uur terug is, kunnen we tóch nog gaan rijden.”
Tja, anders dus geen examen en geen reservering. Destijds was er een standaard wachttijd van vier maanden. Om 12:10 uur kwam vriendlief aan… zij rent ernaartoe… SNEL, SNEL… “En, ben je geslaagd?” vroeg hij nog. Ja, logisch, dat was zijn eerste vraag. “Schiet op,” riep ze, “geef mijn jas.” De arme jongen had het even zwaar, want ze rende met haar jas terug naar binnen. “Ja, we kunnen op examen, meneer!”
Vriend wist dus nog steeds niet hoe of wat. Lekker ontspannen beginnen we de rit… NOT! 😂 Maar het liep goed af. Ze kon zichzelf herpakken en slaagde. Dat was voor mij het leermoment om de sleutel altijd in het zicht te houden. De examinator maakte er nog een grapje over: “Die onhandigheid zit vast in de naam.” Tja, naamgenoot, we moesten er alle drie hard om lachen.
Wat een avontuur!
Zo had ik natuurlijk ook een leerling die na het examen bij het afzetten het thuisfront al kon bellen: “Ik heb het!” gilde hij… Iedereen mocht het weten, ze konden het twee auto’s verder horen.
Thuis op het pleintje rende de familie het pad af naar onze lesauto… De jongen stapte vol trots uit, maar… pa en ma renden mijn kant op om mij te omhelzen. Ik kreeg bloemen en moest binnen taart komen eten. Ze riepen: “Wat goed van je… super gedaan!”
“Ja, bedankt,” stamelde ik nog, “maar je zoon heeft toch ook hard gewerkt.” Afijn, wij smullen van de taart, en er hing een spandoek in de tuin: “Rijbewijs gehaald, drie keer toeteren!” Toch heel leuk! 🎉
…Ik kon natuurlijk niet naar de volgende leerling, dat snap je wel, dus ik liep wat uit… maar ook dat hoorde erbij. Ik kan wel doorgaan: taarten, chocolade, en bloemen, daar houd ik toevallig heel erg van. Vissen, zelfs koikarpers, én een valkparkiet, want ik had er thuis één.
Zelfs zelfgemaakte taart met onze lesauto erop, hapjes, flessen, handgemaakte en getekende kaartjes, en zelfs een lied van twee meiden uit Zoutelande 🎶 een rijleslied… GE-NI-AAL! (Ja, meiden, als jullie dit meelezen… ik ben het zeker niet vergeten. 🤣 Ik heb deze kaartjes, enzovoort, allemaal bewaard hoor, duizendmaal dank.)
Het blijft nog steeds leuk, vooral als ik jullie onderweg tegenkom en zwaai. 👋🏼 Ik zwaai al zoveel, en dan zeggen jullie: “Je zag mij niet, hè?” Nee, ik moet via de ooghoekspiegel op mijn leerling letten, anders gaat het mis. Bij een beginner moet je begeleiden, elke minuut, soms elke seconde. Als ik zwaai, kijken ze mee en sturen ze er naartoe, dus je bent gewaarschuwd! Hihihi 🤣😂
Ik heb echt het allermooiste vak!!
Het hoort er jammer genoeg ook bij om afscheid te nemen van je leerling na veel plezierige momenten, diepe gesprekken, soms verdriet delen, en natuurlijk gieren van de lach… Maar aan iedere opleiding komt een einde, en hoe leuk is het dan als jij voortaan een medeweggebruiker bent. Ja, ja, ik 👋🏼 zeker als ik er tijd voor heb hoor! 😉
30 jaar is meerdere keren de aardbol rond gereden.
Voor hoeveel verkeerslichten heb ik stilgestaan? En onnodig stilgestaan, of zoals jullie zeggen, stoplichten? Zijn anderen hierdoor te laat op hun werk gekomen, hebben ze ergenis gehad door ons? Maar ook duimen, heel hoog 👍🏻 waardoor de leerling toch weer kon lachen en door kon gaan.
BEDANKT hiervoor, dat hebben we nodig.
Samen met de passie voor mijn vak houd ik het daarom nog heel lang vol om door te gaan en zodoende een bijdrage te leveren aan de verkeersveiligheid.
Deze week heb ik weer een nieuwe leerling opgehaald… “Mevrouw,” ja, zo heet ik tegenwoordig 🤣 en dan zeg ik snel: “Zeg maar Els hoor!” Ja, jullie blijven jong en ik word elk jaar weer een jaartje ouder.
Leerling…
“Ik ben heel zenuwachtig, ik kan nog niks, want ik heb nog nooit auto gereden.” Zo houd ik deze leerling bij het oversteken al even tegen in verband met aankomend verkeer, zo start ik onze rijles… Ik blijf erbij… Ik heb het mooiste vak!!
Tot onderweg,
groet van een rijinstructrice met een superfijn team om zich heen!